بسم رب المتعال

#به_قلم_خودم

شب های زمستان ، شب های بلندیست ؛ طولانی و حوصله گیر.

صدای اذان مغرب که می پیچد داخل خانه ، روح ام را پرواز می دهد .

زندگی و تکاپو همراه با اذان می خزد توی رگهایم.

می خواهم‌ بدوم سمت مسجد .

وضویم را می گیرم همراهش سماور راهم روشن می کنم.

لباسم را می پوشم ؛ همراهش چند تکه از وسایل داخل اتاق را هم جاگیر می کنم و دوان دوان در حالی که التماس دخترها را می کنم از خانه خارج می شوم.

بیشتر اوقات با حوریه راهی مسجد می شویم.هانیه طبق معمول درس دارد و زمانش کم است.

از درب بزرگ مسجد که وارد می شوم تمام غصه ها می ماند پشت سرم.

تمام دنیا آنطرف است ؛ من یکه و تنها می آیم روبروی خدا در خانه ی خدا.

بعد از نماز ،حاج آقا صحبت می کند صدایش کمی بم است.

دقت نیاز دارد تا صحبتهایش را بشود فهمید ؛ اما مرد صاحب نفسی است .

همینطور که دارد حرف می زند گاهی هم بغض می کند و این ابهام گفتارش را چند برابر می کند ؛ اما ، گیرایی کلامش را بیشتر.

مسجد که می روم اندازه ی یک زیارت نفس تازه می کنم.

اندازه ی یک زیارت دلم باز می شود .

اندازه ی یک زیارت تصمیم خوب می گیرم.

نزدیک امتحانات است ؛ امشب مسجد که رفتم گره های ذهنم باز شد ؛

یک دنیا برنامه آمدم جلوی چشمم ؛ 

یک عالمه حسِ خوب برای برنامه ریزی شب های امتحان.

چه زیبا گفته است معصوم : 

زمستان بهارِ مومن است .