بسم رب المتعال 

#به_قلم_خودم

#شعر_نو

زندگی جاری بود ،

مثل آن رود بزرگ ؛

یا که آن دشت وسیع ،

گاه آرام و گهی طوفانی ؛

گاه ابری و گهی مهتابی ؛

گاه گریان و گهی در شادی ؛

گاه راضی و گهی هم شاکی ؛

گاه در خانه ؛ گهی مهمانی ؛

گاه در جمع و گهی تنهایی ؛

گاه در خلوت و گاهی جمعی ؛

گاه پر کار و گهی بیکاری ؛

گاه در قهر و گهی هم آشتی ؛

گاه خوش خُلق و گهی بدخُلقی ؛

گاه در خانه و گاهی مسجد ؛

گاه رقاصه و گاهی عابد …

تا که یک ذره ی منحوس در این آب افتاد،

گر چه یک ذره ولی غوغا کرد،

هم چیز بر هم خورد ..

دلِ دنیا ترسید …

قاصدک هم لرزید 

درِ مسجد بسته …

درِ تالار و عروسی بسته ؛

و محلِّ تحصیل ؛

و اداره تعطیل ،

و دهن ها بسته …

گذرِ هفته و روز و ساعت ،

ز کف صاحب آن در رفته …

و همین ذره ی منحوس که در آب افتاد…

مثل یک آیینه ؛

استخوان در سینه ؛

و دِلی پر پینه ،

خلق را خوب روایت می کرد :

یک طرف درمانده ؛

یک طرف دست به دست … و کمر را بسته ،

یک طرف حاصلِ بی اخلاقی ؛

یک طرف زاده ی اخلاق نبی،

یک طرف #وحشی و پست ؛

یک طرف موج صفا در این دشت ،

رود راهی دیار باقی ست …

با ذره و بی ذره ، رهش معلوم است …

مقصدش معلوم است ؛

خالقش معلوم است ؛

آنکه در دست و عصا معجزه قایم کرده ؛

در دل ذره و رود ؛

فرصت و تجربه پنهان کرده ،

آنچه پیداست که این رود روان است …

پاک و ناپاک ؛ همه در جریان است …

و خدا هم شاهد ؛

و خدا هم ناظر ؛

و خدا هم قادر ؛

و خدا بیشتر از پیش به خلقش نگران است ،

و به ما بیشتر از مادر خود ، مهربان است …