بسم رب المتعال

#به_قلم_خودم 

یک زینب می آید و رجز می خواند ؛ یک زینب در انبوه جمعیت می خواند. 

نوشته ها را مو به مو .

اولش از مولا و آقا شروع می کند ؛ از آقایی که علمدارش رفته و بر نگشته ، از آقایی که همه چیزمان فدای یک تار مویش است .

اصلا خیلی از بی تابی دلمان هم به خاطر بی تابی دل آقایمان است .

آقایی که غریب بود و غریب تر شد ؛ 

آقایی که باید محکم باشد برای من و تو اما قلبش شکسته است ، درد دارد  .

فدای دلِ پر دردت آقا .

زینب دارد می خواند ؛ از بغضش از ترامپ لعنتیِ قمارباز ؛ از سگ‌ هار زرد .

او که از ترامپ می گوید نفرتم دو چندان می شود . دو چندان نه صد چندان .

از امروز آمریکا برای همه ی ما چِندِش آورتر و مشمئز کننده تر از قبل است .

از امروز سرسپردگان  آمریکا در هر رده ایی هم منفورتر از قبل می شود برایمان .

زینب دارد با صلابت می خواند  از انتقام می گوید ؛ انتقام نه برای پدر که برای علمدارِ علی ، برای یک دنیا معرفت و مرام .

برای یک دنیا بندگی و بالندگیِ حاج قاسم.

زینب ؛ دارد می خواند ؛ بغضش را مهار کرده است . شوری به پا کرده با خواندنش .

روح شجاعت حاج قاسم را می شود حس کرد.

چه خوب آمدی به میدان زینب ، 

چه محکم ؛ با صلابت ؛ زینبی ؛ با شور ، با غیرت !

این همه هجمه ی احساسات را مهار کردن و حرف زدن یک دنیا می خواهد یک اراده یک آرمان مقدس ؛

زنده نگه داشتن یاد شهدا ، کمتر از شهادت نیست ، این جمله برازنده ی امروزت بود زینب عزیز .

دیدن صلابتت تسلی خاطری بود برایم امروز .

حاجیِ عزیزِ ما ؛

یک دنیا بودی‌ برایمان ، یک دنیای مضاعف  شده ایی .

حسرتم از این همه بزرگی را چگونه تحمل کنم  ؛ حسرتم از این حسن عاقبتت ، از این همه اخلاصت .

حاجی مهربان ما ، دعا کن برای رهبرمان ؛ برای زینب عزیزت ؛ برای ما .

امروز همه ی ما یتیم شده ایم پدری کن حاجی جان .

به امید انتقامی عظیم ؛با ذکر یا قاصم الجبارین .

ان شالله.