از آخرین پل هوایی اتوبان که رد می شویم یک نفس راحت می کشم !

یک نفس عمیق ، برای پشت سر گذاشتن شلوغی شهر !

یک نفس عمیق ، برای پشت سر گذاشتن کثیفی هوا.

اتوبان پیچ می خورد انتهای پیچ و دامنهء کوه یکی می شود ؛ سمت چپِ شهر را ، می شود در قاب دو انگشت جا داد.

 شهر چقدر  آرام و مظلوم و غبار گرفته است !

از دور مانند  پسر بچه ایی بازیگوش است که شیطنتش را در خود فرو خورده !

به پارکینگ ورودی چشمه می رسیم .

ماشین های کمی ، کنار هم پارک شده اند ؛ماشین را در جای خالی ِبین ماشین ها ، جا می دهیم .

وسایل را از ماشین بیرون می آوریم هر نفر به اندازهء وسعش وسیله ایی بر می دارد و راه سر بالاییه دامنه را به سمت چشمه در پیش می گیریم .

جای دنجی رو به آفتاب ، زیر انداز را پهن می کنیم .

از دور صدایی نامناسب گوشم را آزار می دهد .

داریم تخمه می خوریم گپ می زنیم می خندیم و از لحظات دور هم بودنمان لذت می بریم.

لحظاتی از اذان گذشته ، روبه خورشید و تقریبا پشت به کوه به نماز می ایستیم .

سعی می کنم حواسم به خودم باشم به خالقم به خالق طبیعتی به این عظمت . 

صدای  تند باز هم به گوش می رسد اینبار بلند تر از قبل .

حباب نازک توجه ام پاره می شود .

عصبانی ام در نماز . از خودم بیشتر …

و از آن کسی که اینچنین به حقوق شهروندی بی توجه است .

این حق شهروندی من است که آنچه را ،  دوست ندارم نشنوم .

باید چکار کنم ؛ گوش هایم را بگیرم .

گردشم را نروم .

خلاف عقایدم زندگی کنم.

…………

پ ن :

امام جعفرصادق(علیه‌السلام) :

اَلمِرصادُ قَنطَرةٌ علی‌الصِّراطِ لایجوزُها عبدٌ بمَظلَمةِ عَبدٍ.

مرصاد (کمینگاه) جایگاه رفیعی است بر روی پل صراط که (فردا) هیچ‌ بنده‌ای که حق و مظلمه‌ای از مظالم عباد به گردنش

باشد از آن عبور نخواهد کرد. (بحار، ج ٨، ص ٦٦)